po obejrzeniu tego filmu chodziło za mną nazwisko ishiguro. nie byłam jednak pewna, po którą jego książkę mam sięgnąć najpierw. ekranizacja never let me go została różnie oceniona. ci, co czytali książkę twierdzą, że nawet się nie umywa do oryginału, a ja zachwycona filmem (zwłaszcza carrey mulligan, jak zawsze!) myślałam sobie, co takiego musi być w prozie kazuo ishiguro, czego nie dało pokazać się w ekranizacji.
zaczęłam od debiutu powieściowego o pięknym tytule pejzaż w kolorze sepii. częściowo przyczyniła się do tego okładka (w bardzo moim stylu). główny powód sięgnięcia po książkę był taki, że chciałam od początku prześledzić jego twórczość. zakładałam już wtedy, że będę chciała przeczytać inne jego powieści.
i co z tego wyszło? na pierwszy rzut oka nie byłam zachwycona. wyczekiwałam momentu, kiedy wreszcie coś się będzie dziać. kiedy ta chmura tajemnicy rozpłynie się nad miastem bądź zaleje wszystko deszcze. zdałam sobie jednak sprawę, że ishiguro nie przechodzi do sedna, on trwa w głowach bohaterów, nie wyjaśniając ich poczynań i nie szukając konkretnych rozwiązań. wszystko dzieje się pomiędzy. pomiędzy kartkami, pomiędzy bohaterami, pomiędzy czasem przeszłym a teraźniejszym. uważny czytelnik sam sobie dopowie to, co nie zostało zapisane. a jeśli nie dopowie, to wymyśli. i chyba na tym polega główna zaleta tej książki. dowolność interpretacji.
po przeczytaniu książki już wiedziałam, czego mogę się spodziewać po autorze. chętnie skorzystam z możliwości przeczytania jego innych książek, żeby przekonać się, czy pejzaż w kolorze sepii to taki wybryk, czy te niedopowiedziane historie mają swój udział również w jego innych utworach.
nie napisałam nic o fabule. za dużo bym musiała zdradzić, a nie chcę.
ocena: 4,5/6.
O jaaaa, ale piękna okładka!
OdpowiedzUsuńMnie bardzo Ishiguro przyciąga, właśnie od kiedy obejrzałam "Never let me go" :).
Ja czytałam tylko "Okruchy dnia" po tym, jak obejrzałam film. Ale po tym, jak obejrzałam go po raz drugi. Pierwszy był nieudany, dłużył mi się ten film i nie znałazłam w nim nic. Drugi, gdy wiedziałam już, że muszę wyłapywać momenty, że muszę wejść w niespieszną narrację i podnieść wszytskie okruchy dnia z podłogi, obudził zachwyt tak wielki, że musiałam sięgąć po książkę. W dużej mierze pokrywają się dla mnie - nawet nie chodzi o fabułę, ale o rytm, o sens i o fascynującą machinę, jaką jest prowadzenie angielskiego domu - te smaczki, te wszystkie niuanse, rewelacyjne postaci, skomplikowana psychika... Cudo! Ale po więcej książek nie sięgnęłam, bojąc się, że nic już w prozie Ishiguro nie dorówna "Okruchom dnia".
OdpowiedzUsuńczytałam jedynie "okruchy dnia", które bardzo mi się podobały:)
OdpowiedzUsuńp.s. świetne zdjęcie:)
pozdrawiam serdecznie
Bardzo fajny blog, niezwykle ciekawie piszesz o książkach :)
OdpowiedzUsuńCieszę się, że tu trafiłam, bo przeglądając poszczególne posty mogę dopisać już kilka pozycji do mojej i tak przydługiej listy książek do przeczytania :)
Będę często zaglądać!
pozdrawiam
D
marpil, montgomerry, czuję że okruchy dnia będą jako pierwsze na mojej liście książek do przeczytania :)
OdpowiedzUsuńdomino, dziękuję za miłe słowa :)